Zo werkt Margotising

Ze is en blijft een bijzondere verschijning, Margot, oprichtster en eigenaresse van Het Ciderhuis. Mijn eerste ontmoeting met haar was 8 jaar geleden, het was haar eerste werkdag bij haar toenmalige  werkgever. Haar collega’s volgden een leiderschapsprogramma en zij haakte voor het eerst aan. Ze was de enige vrouw in dit team. Net terug uit Engeland, waar ze haar geluk als kunstschilder had beproefd. Niet bepaald het type dat je in een professionele en strak georganiseerd organisatie zou verwachten. Nu houd ik wel van “bijzondere” benoemingen, zeker omdat veel functies over het algemeen geen rocket science betreffen. Een frisse wind en andere visie op leiderschap, management en organisatie is in mijn beleving vaak een welkome aanvulling op de zelfopgelegde serieusheid. Maar toch, er was iets dat mij bezighield. Ze was anders, viel uit de toon en ik vroeg mij af of ik haar zou hebben aangenomen.

Over boeien en wat boeit

Het klikte tussen ons en naarmate ik haar beter leerde kennen werd het mij steeds duidelijker. Margot past niet in een keurslijf, waarin ze zich bezig moet houden met haar positie (macht/ego), geld en politiek. Allemaal zaken die haar in de basis niet interesseren. Ze heeft ruimte nodig om te creëren en bovenal te LEVEN. Margot wil écht, geen gepolijste buitenkant. Geen schil, een baan, die maakt dat er niets overblijft, als je die eraf haalt. Ze wil zichzélf kunnen zijn, geen beoordelingen van buitenaf die bepalen of je je bonus verdient, of je goed genoeg bent of niet. Alleen dát doen dat van binnenuit stróómt. Gewóón omdat zij er zin in heeft, dat ze daar anderen een plezier mee doet is dan mooi meegenomen.

“Ik heb geen businessplan, nou ja alleen voor de bank dan. Hoe ik dan toch in nog geen 5 jaar een florerend bedrijf heb opgebouwd? Gewoon, doen wat je hart je ingeeft. Iedereen verklaarde me voor gek, 5 jaar geleden. Cider? Nederland aan de Cider krijgen, ik geef het je te doen. Dat lukt nóóit!” Ze lacht. “Juist dat heeft me gesterkt om het juist wél te doen. Voeding, trénds horen bij mij. Toen ik tegen een importeur van bijzondere Ciders aanliep, was ik óm. Hoefde geen moment meer na te denken. Het voelde goed, het klopte. Ik dacht dit ga ik doen. Tweeëndertig jaar lang had ik me aangepast aan wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Al twee keer eerder had ik geprobeerd het roer om te gooien, dat mislukte. In de eerste plaats omdat het heel lastig is, opgebouwde (verwachtings)patronen achter je te laten, in de tweede omdat ik het had bedácht.”

Uit mijn hoofd komen leidde tot actie

“Pas toen ik stopte in mijn hoofd te leven, me te laten beïnvloeden door containerbegrippen als vrijheid, inspiratie… gedachten en  ideeën van buitenaf over hoe ik het roer moest omgooien, ging het stromen. Natuurlijk was dat niet altijd makkelijk, ik heb heus de bodem geraakt, maar op de een of andere manier was ik nooit báng dat het niet goed zo komen. Gek hé? Toen in nog Regio Manager was, was ik veel vaker bang. Bang voor het oordeel, bang dat ik niet voldeed. Nu kijk ik naar tegenslagen als een kans. Een tegenslag, geeft me de mogelijkheid mezelf, mijn bedrijf te verbeteren. Blijkbaar heb ik dan iets gemist én daar kan ik steeds opnieuw van leren. ”

“Toen ik nog in het bedrijfsleven werkte, werd mijn zelfbeeld, regelmatig door anderen bepaald. Ik merkte dat ik afhankelijk was geworden van dat aanzien, de valse zekerheid van een baan, de angst voor het verlies van inkomen, mijn supergave Mini ….. Lang heb ik gedacht dat ik niet voor mezelf kon beginnen. Aanzien, mijn positie op de maatschappelijke ladder, had zo’n belangrijke plaats in mijn leven ingenomen dat het mijn persoonlijke ontwikkeling had stil gezet. Het weerhield mij ervan te gaan doen waar ik werkelijk voor besteld ben in dit leven….ze grinnikt. Uiteindelijk had ik geen keus meer. Blijven doen wat ik deed was geen optie meer. Ik raakte steeds verder van mijzelf verwijderd. Het sloopte mijn geest én mijn lichaam. Pas achteraf kan ik zien hoe erg dat is geweest.”

Wie wint,…?

“Ik ben van mening dat niet de aanhouder, maar de opgever wint. Als je alle valse waarheden, waaraan je angstvallig vasthoudt durft los te laten gaat het weer stromen. Zo creëer je nieuwe waarheden en leer je oude waarheden op waarde schatten. Sommigen krijgen zo een nieuwe vorm. Jouw vorm! Een vorm die bij je past. Een aantal van mijn waarheden zijn nog steeds hetzelfde, maar waar ik vroeger veel geld nodig had om met vakantie te gaan zodat ik mijn diep gevoelde behoefte aan ruimte en vrijheid kon vormgeven, doe ik dat nu elke dag. Iedere dag geeft me opnieuw een gevoel van ruimte, vreugde en tróts dat ik ben op die zelf verdiende bus. Misschien issie niet zo mooi als mijn lease-auto was, maar weet je hij is helemaal van mij en dat voelt zo goed!”

Je roeping, de dingen die je zin geven, liggen vaak vlak onder je neus. Kijk eens dicht bij je, wat zie je? Wat voel je? Als je merkt dat die dingen je (aan)raken op wat voor manier dan ook, grote kans dat je er dicht bij zit. Is geld, de remmende factor? Kijk eens welke plaats geld in je leven inneemt en of dat de plek is waar het thuishoort.